Müslüman Şairler Geçidi – (4)

Muzaffer Özak (rahmetüllahi aleyh) şöyle ifade ediyorlar; “Mesele işitmekte değil duymakta ve anlamakta! Kalp kulağı sağır olan, baş kulağı ile duysa da anlayamaz!”

Şiiri önde duran şairlerin, biraz da bu yönlerine bakmak icap ediyor. Meselelere kalp gözüyle mi yoksa baş kulağıyla mı duyuyor olmasında. Kafa kulağı hasta, özürlü, sağır, iç sese kapalı olan bir duyuştan şiirin verimli doğması beklenemez elbette. İnsan yaşadıkça sorumluluğu da artıyor. Yaşadıkça daha çok şeylere tanıklık ediyor. Daha fazla şeyler gündemine geliyor. Evrensel imgeler kullanmak, kelimeler dünyasından hiçbir kelimeyi ötelemeden sahiplenmek, şiirin velut damarlarından mısralar devşirmek, yakalamak, ikram almak şairini var kılar, şiir yaşadıkça şairi de yaşar.

“Fotoğraf” şiirinde Hüseyin Akın;

***

“Sizi bilmem, çünkü siz, ölmüştünüz fotoğrafta, Yasını tutar gibi, bir kasketi tutmuştunuz. Yüzünde bir sürü insan, babanız mıydı neydi, Uzanmış şiltesine sanki şimdi o tarafta. Mutluluğa giderken tam, gülmeyi unutmuştunuz,

Mutluluktu o, gelir ara sıra bizde kalırdı. Onun bize geldiği yerden kalkardı trenler, Trenler ki hep boş gider, günler gibi kısalırdı. Tutardı beni annem, sımsıkı yüreğimden, Hep inişe geçerdi göğsümde merdivenler.”

***

Hüseyin Akın şiiri, uçsuz bucaksız bir gökyüzünü andırıyor gibi. Gökyüzü çekiyor ya insanı, kuşlar, uçurtmalar, çocuklar bir de anne yüreği… Akın, kelimeleri seçerken dikkatli seçiyor. Mısraları işlerken de onu fark ettiriyor. Yani şiirde işçilik yapan bir şair Hüseyin Akın. “Yazdığım bir şiir Tunceli’de, Çemişgezek’te birinin gönül telini titretiyorsa o kişi artık benim akrabam olmuştur.” diyor. Böyle diyen bir şair, şiirini uçurmuş demektir.

Şair Hasan Hüseyin’in bir şiiri geldi dilimin ucuna söylemesem hem bana hem şiire yazık;

 ***

“Ben ölümden korkmam ağam, Kurttan korkarım.

Yorgan bassa ağzıma ben uyuyamam, Ya ben yerin altında nasıl yatarım. Ölmek bir şey değil doktor, Ondan sonrasını düşlemek beter”

***

Akın, şiirlerini düşünceden üretir. Düşünce hayatın bütünü içinde vardır, şair onu bulur şiirde değerlendirir. Şiirin asaletinden yana olan şair, kalıcı olmanın yolunu ebed duygusuna bağlar. Sahteliklerden, bayağılıklardan hoşlanmaz. Sözünü söylerken de, yazarken de, şiirini okurken de öyledir. İnanmış olmanın getirdiği bir vecibeyle şiire sorumluluk yükler. İnsanın üretmiş olduğundan şüphesi yoktur. Bu nedenle, “unutma ki şair sözü yalandır” ya da “yalancı şairlerden” olmamak için hakikat şiirini bulur oradan alır ve aldığını aktarır.Hasan Hüseyin’in şiirleri keskin virajları andırıyor. Aslında biliyor ölüm mutlak ve ötesi çetin. Ama şiirin virajları, kimi zaman insana izin vermiyor bir adım ötesinde bulunan iklime gitmeyi. İyi şiir yazmak yetmiyor, hakikatin terazisinde bir anlamı var mı yok mu önemli olan bu. Aslında şair sezgisi içten içe kaynayıp durulan bir pınar. Gözü de biliyor, gözeyi de, ötesini de.

Yunus’tan, Ümmi Sinan’dan, Nabi’den, Fuzuli’den, Nedim’den, Mehmet Akif’ten, Necip Fazıl’dan, Sezai Karakoç’tan beslendiğini göz ardı etmez Hüseyin Akın. Şiire, “bütün olarak bakıldığında insanların zihnini ifsat etmiyorsa o iyi bir şiirdir denilebilir.” der ve “Sanat aslında işlerin yolunda gitmediği kaotik bir ortamın ürünüdür.” diye de ilave eder. Hüsrev Hatemi: “Müslüman şairlerin coşkuyu en fazla tatmış olanlarından” olduğunu söyler Hüseyin Akın şiir için. “Fotoğraf” şiiri devreye girmeli;

***

“Kış gelmiş, herkes evinde, resimde bir tek o, Yüzü, henüz dönmüş, taze bir ölüyü gömmekten. Şimdi sıra sizde der gibi, uzatmış başını, Hüzne kefen biçiyor, fırsat buldukça ölmekten.

Örtmüş, üstüne mevsimler, hafifçe rint kumaşını.”

***

“Sevmek, Karanfil ve Kiraz”, “Kaybolmak İçin Nereye Gitmeli?”, “Ömrümün Kısa Günü”, “Kumaştan Çalan Terzi”, “Ay Tanığım Olsun”, “Çöl Vaazları” gibi eserlerin sahibi olan şair, denemeye olan vukufiyetini de okuyucuya hissettirir. Şiir birazda sislerden kurtulma çabasıdır. 

Sanatın bize yüklediği sorumluluk, karanlıkların ötesini sezebilme, gönül gözüyle bakıp, gönül kulağıyla dinleyebilmededir.Akın’nın şiirlerinde imgeler zengindir, edebi sanatlar iç içe durur. Bir “Derviş Hüneri”ni görebilirsiniz. 

Teslimiyetin varlığı insana güvence verir. Şiiri de, yazıyı da var kılan ana tema bir iman, inanç teslimiyetiyle ahiret azığı peşinde olmaktır. “Bir şiirde ‘cami’, ‘minare’, ‘şerefe’ ne kadar Müslümanca sözcükler sınıfına dâhilse; ‘yağmur’, ‘söğüt ağacı’ ve ‘gökyüzü’ de o denli Müslümancakelimeler cemaatine dâhildir.” diyerek alanını genişletir. Kelimeler dünyasında savaş olmaz. “Yaprağını dökmeyen sözcükler peşinde”olduğunu söyler. 

“Ben bu dünyaya yalnız ateş almaya geldim”diyerek fanilik libasını hisseder ve hissettirmek için şiir yazar. Ateş ve su, toprak ve hava, tıpkı cennet ve cehennem gibi bizimledir. “Fotoğraf” şiirinin son bölümü şöyle;

***

“Ben onu, gençken, en son bir aynada görmüştüm. Ellerini unutuyordu bir iş için, erkenden, Poz istedi, poz verdim, ayna dibine düştüm.

Hem öyle büyüdük ki sığmadık çerçeveye, Aynadan çalıp verdim ne istediyse benden. Bir fotoğraf, ne ister bir insandan demeyin, Bir dünya hatırası, ufacık bir manzara. Uzaklaşıyor her şey, bakın göz göre göre, Gelmiyor artık kimse, kuşlar bile nazara. Hep başkası çıkıyor, bastıkça deklanşöre.”

***

Son iki mısrada takıldım takılmasına da olsun. Şiiri keyiflendiriyor onlarda. Sahiden de kul yapısıdır şiir. Kırmaya, incitmeye değmez. Yürekleri kanatırsanız sizin yüreğinizi daha çok hançerleyen birisi mutlaka bulunur. Şairin, “Fotoğraf” şiiri incelendiğinde, söylediklerimizi görebileceğinizi düşünüyorum. 

“Bir fotoğraf, bir insandan ne ister demeyin” diye hayatın dikkatle yaşanılması gerekiyor. Hüseyin Akın şiiri, “İslamcı Şiir Akımı” ya da“Müslüman Şiir Akımı” içinde yer alır. 

“Alıp da gitmeliyiz başımızı göklere...” diyecek kadar yakındır gidilmesi gereken ebed ülkesine. Korku ile ümit arasında yaşanılan bir hayatın içindeyiz. Bereketli çalışmalar dileğiyle aziz dostum, selam ile.