Hoş Gel­din Ey Ku­r’­an ve Oruç Ayı

Şerif Karakurt

‘On bir ayın sul­ta­nı­’ ola­rak zi­hin­le­ri­miz­de yer edi­nen Ra­ma­zan ayı, ay­nı za­man­da Pey­gam­ber Efen­di­mi­zin bil­dir­di­ği­ne gö­re ‘’­gök­yü­zü ka­pı­la­rı­nın açıl­dı­ğı, ce­hen­nem ka­pı­la­rı­nın ka­pa­tıl­dı­ğı ve şey­tan­la­rın da zin­ci­re vu­rul­du­ğu­’’1 bir ay­dır.

Ra­ma­zan ayı, en kıy­met­li, en fa­zi­let­li, mü­min­le­re en çok se­vap ka­zan­dı­ran ve ahi­re­te ma­ne­vi mah­sul­ler ye­tiş­ti­ren bir ay­dır. 

 ‘’(O sa­yı­lı gün­ler) Ra­ma­zan ayı­dır ki, in­san­la­ra doğ­ru yo­lu gös­ter­mek ve hi­da­yet ile fur­kan­dan (hak ile ba­tı­lı ayı­ran hü­küm­ler­den) apa­çık de­lil­ler ol­mak üze­re, Ku­r’­an on­da in­di­ril­miş­tir. Öy­le ise içi­niz­den kim o aya eri­şir­se, ar­tık on­da oruç tut­sun.’’2 

Ba­ka­ra Su­re­si­’n­de oku­du­ğu­muz bu ayet, Ku­r’­an’­ın Ra­ma­zan Ayı­’n­da in­di­ril­di­ği­ni apa­çık bir şe­kil­de or­ta­ya koy­mak­ta­dır. Ra­ma­zan ayı bu şe­ref­le şe­ref­len­miş ve di­ğer ay­lar­dan da­ha üs­tün bir mev­ki ka­zan­mış­tır. Ce­nab-ı Hak da bu ayı ma­ne­vi bir bay­ram ilan et­miş ve bu aya ye­ti­şen­le­rin oruç tut­ma­la­rı­nı em­ret­miş­tir. 

RA­MA­ZAN AYI VE ORUÇ

En baş­ta da be­lirt­ti­ği­miz gi­bi, Ra­ma­zan-ı Şe­rif, Ku­r’­an ayı ol­ma­sı­nın ya­nın­da ay­nı za­man­da oruç ayı­dır. 

Üs­tad Be­di­üz­za­man, ko­nu­muz ile ala­ka­lı ola­rak te­lif et­ti­ği Ra­ma­zan Ri­sa­le­si­’n­de bu ay­da­ki oru­cun çok hik­met­le­ri­nin ol­du­ğu­nu söy­ler. Biz de ma­kam mü­na­se­be­tiy­le o hik­met­ler­den ba­zı­la­rı­nı bu­ra­da kı­sa­ca zik­re­de­ce­ğiz: 

ORU­CUN CE­NAB-I HAK­K’­IN Nİ­MET­LE­Rİ­NE ŞÜK­RET­ME­Yİ ÖĞ­RET­ME­Sİ

Ce­nab-ı Hak had­siz ni­met­le­ri­ni yer­yü­zün­de be­şer için neş­ret­miş­tir. Bu ni­met­le­re mu­ka­bil fi­yat ola­rak şü­kür is­te­mek­te­dir. Bu şü­kür ise, Al­la­h’­a te­şek­kür et­mek; o ni­met­le­ri doğ­ru­dan doğ­ru­ya O’n­dan bil­mek, o ni­met­le­rin kıy­me­ti­ni tak­dir et­mek ve o ni­met­le­re ken­di ih­ti­ya­cı­nı his­set­mek­le olur. İş­te Ra­ma­zan-ı Şe­ri­f’­te­ki oruç, ha­ki­ki, ha­lis ve aza­met­li bir şük­rün anah­ta­rı­dır.

ORU­CUN FA­KİR VE AÇ İN­SAN­LA­RA YAR­DIM VE ŞEF­KA­Tİ ÖĞ­RET­ME­Sİ

İn­san­lar, eko­no­mik du­rum ve ge­çim ci­he­tiy­le bir­bir­le­rin­den fark­lı bir şe­kil­de ya­ra­tıl­mış­lar­dır. Ce­nab-ı Hak bu fark­lı­lı­ğa bi­na­en, zen­gin­le­ri fa­kir­le­rin yar­dı­mı­na koş­ma­ya da­vet et­miş­tir. 

Zen­gin­ler ise, fa­kir­le­rin acı­na­cak hal­le­ri­ni ve aç­lık­la­rı­nı an­cak oruç­ta­ki aç­lık­la tam his­se­de­bi­lir­ler ve on­la­rın yar­dı­mı­na ko­şa­bi­lir­ler.  

ORU­CUN İN­SA­NI GÜ­ZEL AH­LAK­LA SÜS­LE­ME­Sİ

İn­sa­nın hiç­bir şe­ye ma­lik ol­ma­yan nef­si, ba­zen ma­hi­ye­tin­de­ki ac­zi­ni ve fak­rı­nı unu­ta­bi­lir. Gaf­let ile ku­su­ru­nu gör­me­ye­rek; ken­di­ni ölüm­süz zan­ne­de­rek her lez­zet­li ve men­fa­at­li şe­ye bağ­la­nır. Şid­det­li bir hırs ve aç­göz­lü­lük ile dün­ya­ya atı­lır. 

Ra­ma­za­n’­da­ki oruç ise, en ga­fil ve inat­çı­la­ra da­hi ac­zi­ni ve fak­rı­nı ih­sas et­ti­rir. 

Aç­lık va­sı­ta­sıy­la mi­de­sin­de­ki ih­ti­ya­cı an­lar, ne de­re­ce mer­ha­met ve şef­ka­te muh­taç ol­du­ğu­nu his­se­der. Nef­sin fi­ra­vun­lu­ğu­nu bı­ra­kıp, tam biz aciz­lik için­de Rab­bi­nin der­gâ­hı­na sı­ğı­nır ve ma­ne­vi bir şü­kür ile onun rah­met ka­pı­sı­nı ça­lar.

ORU­CUN SAA­DET­Lİ BİR AHİ­RET HA­YA­TI­NI NE­Tİ­CE VER­ME­Sİ

Bi­lin­di­ği üze­re, dün­ya ahi­re­tin tar­la­sı­dır ve in­san­lar bu dün­ya­ya bir ti­ca­ret ve me­mu­ri­yet için gön­de­ril­miş­ler­dir. Ti­ca­ret­le­ri­ni ya­pıp, va­zi­fe­le­ri­ni ta­mam­la­dık­tan son­ra da yi­ne, ken­di­le­ri­ni gön­de­ren Rab­le­ri­ne ge­ri dö­ne­cek­ler­dir. 

Pey­gam­ber Efen­di­mi­zin (asm) bil­dir­di­ği­ne gö­re; Ku­r’­an-ı Ha­kî­m’­in her har­fi­nin on se­va­bı var­dır ve on cen­net mey­ve­si­ni in­sa­na ka­zan­dı­rır. Ra­ma­zan ayın­da ise; her har­fin on de­ğil bin ve ayet-i kür­si gi­bi ayet­le­rin her bir har­fi­nin bin­ler se­va­bı var­dır ve bu ayın Cu­ma­’la­rın­da da­ha zi­ya­de­dir ve Ka­dir Ge­ce­si otuz bi­ne ka­dar çı­kar. Ya­ni; Ku­r’­an-ı Ke­rim, Ra­ma­zan-ı Şe­ri­f’­te mü­min­le­re mil­yon­lar ba­ki mey­ve­ler ka­zan­dı­rır. 

Oru­cun en mü­kem­me­li ise; sa­de­ce mi­de­ye de­ğil, gö­ze, ku­la­ğa, kal­be hat­ta ha­ya­le ve fik­re da­hi oruç tut­tur­mak­tır. Me­se­la di­li­ni ya­lan­dan, gıy­bet­ten, kö­tü söz söy­le­mek­ten men ede­rek, Ku­r’­an ti­la­ve­ti, sa­la­vat, is­tiğ­far gi­bi şey­ler­le meş­gul et­ti­re­rek oruç tut­tur­mak; gö­zü ha­ram­la­ra na­zar­dan uzak tu­ta­rak oruç tut­tur­mak; ku­la­ğı kö­tü söz­le­ri işit­mek­ten men et­mek­le oruç tut­tur­mak gi­bi­…

ORU­CUN NEF­SİN Fİ­RA­VUN­LU­ĞU­NU KIR­MA­SI

Ne­fis, ade­ta fi­ra­vun gi­bi Rab­bi­ni ta­nı­mak is­te­mez. Aç­lık­tan baş­ka hiç­bir ce­za ne­fis­te­ki bu fi­ra­vun­luk his­si­ni kı­ra­maz. Re­sul-ü Ek­rem (sav) nef­sin fi­ra­vun­luk da­ma­rı­nı kı­ra­cak ve onu rab­lik da­va­sın­dan vaz­ge­çi­re­cek tek ila­cın aç­lık ol­du­ğu­nu şöy­le be­lirt­miş­tir: “Ce­nab-ı Hak nef­se de­miş ki: ”Ben ki­mim, sen kim­sin?” Ne­fis de­miş: ”Ben be­nim, sen sen­sin!” azap ver­miş, ce­hen­ne­me at­mış, yi­ne sor­muş. Ne­fis yi­ne de­miş: ”Ben be­nim, sen sen­sin.” Ce­nab-ı Hak, han­gi aza­bı ver­miş ise, ne­fis ena­ni­yet­ten vaz­geç­me­miş. Son­ra aç­lık ile azap ver­miş, ya­ni aç bı­rak­mış. Yi­ne sor­muş: ”Ben ki­mim, sen kim­sin?” ne­fis bu de­fa de­miş: “Sen be­nim Rabb-i Ra­hi­mim­sin, ben ise se­nin âciz bir ku­lu­num.”

So­nuç Ola­rak; bu mü­ba­rek rah­met ayı­na bi­zi ulaş­tı­ran Rab­bi­mi­ze tek­rar­dan had­siz hamd ü se­na­lar edi­yo­ruz. Ve yi­ne her şe­yin anah­ta­rı ya­nın­da ve her şe­yin diz­gi­ni elin­de olan Mev­la-yı Ke­ri­mi­mi­z’­den ül­ke­miz ve İs­lam Dün­ya­sı­’nın ‘di­re­ni­ş’ ve ‘di­ri­li­ş’ kül­tü­rü­nü ya­şa­dı­ğı bu dö­nem­de biz­le­re yar­dım ve za­fer­ler ih­san et­me­si­ni di­li­yo­ruz. 

Bu mü­ba­rek ayın kıy­me­ti­ni bi­len­ler­den ol­mak te­men­ni­siy­le­…